سلام
سلام همیشه گی ِ من همیشه یِ روزهای ِ علاقه ام
سلام همیشه مهربانِ حتا روزهای ِ بَد خُلقی َ م , درد های ِ ناکالَم
سلام به تو که جاری ِ روزهای ِ بودنی
حواسِ شنبه هایِ ابتدای ِ هفته تا انتهای ِ جمعه های ِ غروب ِ دلتنگی
سلام به تو ای که دوستت دارَم وُ هی بیشتر و بیشتر علاقه ی ِ دیدنَت را به کول می کشَم
روز به روز
ساعت به ساعت و سال به سال
بیشتر که می گردَ کمتر خسته می شوَم و دوستت تَر می دارمَت
البته دروغَش را نگوییم
خسته که می شوَم گاهی اوقات...نه بیشتر وقتها
مثلن همین دیروز که برفی کوچکی و آمد ه بود و تمامِ آدم برفی ها دلشان برای ِ تو تنگ شده بود
برای ی شالی که با دستهای ِ خودت ,
هرسال برایشا ن می بافتی
برای ِ وقتهایی که هی می بوسیدیشان و می گفتی که حس می کنند
برای ِ داستانهای ِ تو از بهار
از باران
دلشان برای تو تنگ شده بود , مثل ِ من
یا امروز که باران در کوچه هی تو را صدا می زد وُ هی نشانی تو را می خواست
یا بادی که آمد و نبودَن تو را بهانه کرد و هی وزید و ُ وزید
تا شیشه های ِ پنجره بینوا را شکست
انگار دستشان با هم بود وُ نبودن َ تو را بغض ِ بهانه کرده بودند
باد زد و ُشیشه شکست و ُ پنجره باز شُد و آسمان گریست و آدم برفی
آب شُد
بعد که بغض ِ فرو خوده ی ی مرا دیدیند انگار دلشان به حال ی من گریست
آفتاب وُ باران وُ برف وُ ماه همه مهربان شُدَند
ناگفته نباشد مَن مقصر بودم
کمتر به آنها سر می زنم ,
بعد رفتم تمام ِ پنجره ها را رو به دریا باز کردم و ُ از روزهای ِ بودنِ باتو برای شان گفتم
از صبح های ِ یواشکی در راه ِ مدرسه
از غروبهای ِ یواشکی در باغهای ِ چای , نارنج
از فصل بوسه که می گفتم گونه های ِ دریا قرمز شده بود
باران عرقی شرم کرده بود و آدم برفی ِ بینوا
هی آب می شُد وُ آب می شُد
برای ِشان از شکوفه هایِ بهار ِ در راه گفتم , از فصلی که نزدیک است
علاقه اَم تو را به جانِ باد
به شرمِ برف
به آب شُدنِ آدم برفی
گاهی سری به خواب ها شان بزن
به خواب های ِ من هَم وَ به خودِ من
دارشد اینجا آوازهای ِ هزارها هرز می رود در نبودَنت
دوباره دوستت دارَم
دوباره برایشت می نویسم
باران دارد گریه می کُنَد و پنجره سردَش شده
بروم پتویی بپیچم به آن گرم شَود ,
خوابش ببرَد
می بوسمت بی فاصله و مُدام
افشین
هجدهُمِ بهمن ماه از سال نود
تا بعد عزیزَکَم , علاقه یِ طولانی اَم
خوب بخوابی
می بومست.
