موهایت را که می‌بندی
باد دلش می‌گیرد
چشمهایت را نمی‌بندی،
خواب
وقتی می‌ایستی، زمین نمی‌چرخد
جهان بن‌بست می‌شود
وَ هیچ کس به کارش نمی‌رسد
راه رفتنَ‌ت،
بیراهه را راه می‌کند وُ
قدم زدنَ‌ت، پاییز را
ناز
صدایت ساز را می‌رقصاند وُ
نگاه به لبانت،
بوسه را، مقدس می‌کند.
نگاهِ لبانت،
مرگ را زنده‌گی می‌دهد
تاریکی را خاموش می‌کند
وَ ظلمت را،
به نور تسلیم می‌کند
تفنگ را خاموش وُ جنگ را تمام وُ لوله هایِ توپ را
گلدانِ یاس می‌کند
کاش لبَت؛
لبِ خوابِ من بود!
افشین صالحی
...
